مرجان صادقی: سخت‌پوست با «بازگشت» شروع می‌شود. بازگشت تصادفی پدری مُرده از زیرخاک با بارانی سیل‌آسا؛ ورود به زندگی راویِ سخت‌پوست به‌عنوان کوچک‌ترین عضو خانواده‌ی چهارنفره با بازگشت است. داوود پدر خانواده ده روز پیش مُرده و در شیب قبرستانی در رامسر دفن شده است. باران شدید، او و چند مرده‌ی دیگر را از زیرخاک بیرون کشیده. نویسنده شکنندگی دراماتیک رابطه‌ی پدر و فرزندی را از گشایش رمان و در مواجهه فرزندان با نعش پدر به نمایش درمی‌آورد. سخت‌پوست با خروج از الگوی همیشگی سوگواری در مرگ پدر، رابطه‌ی بی‌تناسبی را در مقام یک بافتار و در فضایی تنش‌زا، رقابتی و پر شاخه از ارجاع‌هایی به گذشته‌ی پر شکست داوود، پدر خانواده، شکل می‌دهد. پدر خانواده در مظان اتهام است. پسرانش او را مردی شکست‌خورده و بدون برنامه، الله‌بختکی و چسبیده به مسافرها می‌بینند. «یکی‌شان دوید طرف درخت. مأمورها را زد کنار و از نوار زرد خودش را سُر داد پایین. دست انداخت زیر یکی از جنازه‌ها و از زیرخاک کشیدش بیرون. موبایلم پشت هم زنگ می‌خورد. امین بود. تا جواب دادم گفت: «رفتی پیش داوود؟»...گفتم نیاید. بماند همان‌جا تا تکلیف سقف و وس.. ... ادامه مطلب

لیلا ضامنی : خانه موزه «شهریار» شاعر نامی پارسی گوی در تبریز به دلیل نشت رطوبت قرار است با تایید سازمان میراث فرهنگی استان آذربایجان شرقی و نظارت شهرداری منطقه ۸ کلانشهر تبریز مرمت و بازسازی شود؛ این خانه در تاریخ ۲۷ اسفند ۱۳۸۶ با شمارهٔ ثبت ۲۲۷۲۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است. استاد شهریار ۱۹ سال اخر زندگی خود را در این خانه سپری کرده است، پس از درگذشت این شاعر در سال ۱۳۶۷ شهرداری تبریز در سال ۱۳۷۰ این خانه را از فرزندان شهریار خریداری و از سال ۱۳۷۱ با عنوان «خانه موزه ادبی شهریار» کار خود را آغاز کرده است. «الناز زمانی» ، مسئول خانه موزه استاد شهریار درباره نشت رطوبت به بنای تاریخی خانه استاد شهریار شاعر پرآوازه تبریزی توضیح داد: «شهر تبریز، دیار مفاخر بزرگی همچون ستارخان، باقرخان، شهریار و پروین اعتصامی بوده و با توجه به تاریخ دیرینه خود، اولین‌های زیادی را به خود دیده است، که هرکدام از این خانه‌های قدیمی حرف های جالبی برای گفتن دارند و شما را با پیشینه مردم این مرز و بوم آشنا می‌کنند. پس اگر به تاریخ و بناهای سنتی علاقه مندیم، باید تمام تلاش خود را در جهت حفظ و نگ.. ... ادامه مطلب

این نویسندۀ آرژانتینی هرچند باور داشت فوتبال محبوب است اما در عین حال معتقد بود حماقت در این ورزش زیاد است. بورخس فوتبال را خسته‌کننده می‌دانست، چراکه امتیازهای مساوی در آن بسیار زیادند و او در مواجهۀ با این ورزش واکنشی چنین داشت: «من نمی‌توانم صدمات ساختگی را تحمل کنم». از منظر زیبایی‌شنایی، او فوتبال را «زشت» می‌پنداشت و معتقد بود که این ورزش «یکی از بزرگترین جنایات انگلیسی‌ها» است و ظاهراً حتی یکی از سخنرانی‌هایش را طوری برنامه‌ریزی کرد که عمداً با اولین بازی آرژانتین در جام جهانی ۱۹۷۸ همزمان شود. اما در حقیقت تنفر بورخس از این ورزش ناشی از چیزی بسیار نگران‌کننده‌تر از زیبایی‌شناسی بود. در واقع، مشکل او با فرهنگ هواداران این ورزش بود که به‌عقیدۀ بورخس به‌نوعی حمایت کورکورانۀ مردم از رهبران وحشتناک‌ترین جنبش‌های سیاسی قرن بیستم منجر می‌شد! نویسندۀ آثاری چون «تاریخچه‌ای از بی‌عدالتی و شرارت»، «سه روایت از یهودا» و «کتابخانه بابل» در طول زندگی خود شاهد ظهور عناصر فاشیسم، پرونیسم و حتی یهودستیزی در آرژانتین بود، بنابراین سوء ظن شدید نسبت به جنبش‌های سیاسی مردمی و فرهنگ توده‌ای - که ا.. ... ادامه مطلب

علی داودی، شاعر، با تأیید این خبر به ایسنا گفت که سلیمانی (که از حدود دوسال پیش بیمار بود) صبح امروز دوشنبه (۱۶ آبان) در بیمارستان از دنیا رفته است. او همچنین دربارۀ این شاعر فقید بیان کرد: آقای سلیمانی چند دهه در عرصه شعر فعال بود، هرچند فعالیت او در دهۀ سوم کم‌رنگ‌تر شده بود اما در سال‌های دهۀ ۷۰ فعالیت چشم‌گیری داشت و در جشنواره‌ها و مجامع ادبی شاهد نوآوری‌های او بودیم. داودی افزود: حضور آقای سلیمانی در یک دهۀ اخیر کم‌رنگ تر شد و از مجامع فاصله گرفت و کم‌تر او را می‌دیدیم. با این حال، تا روزهای آخر عمر خود در جامعۀ ادبی فعالیت داشت. در ماه محرم، او را در یک محفل شعر دیدم که مشخص بود بیماری به او غلبه کرده. علی داودی، غلامرضا سلیمانی را یکی از چهره‌های شاخص «نسل مروارید» (جمعی که او و دوستانش در آن فعالیت می‌کردند) معرفی کرد. از جمله آثار سلیمانی می‌توان به مجموعه‌های «به من نامه بنویس» و «پرستاری که شکل تو بود» اشاره کرد. براساس اطلاعی که تا کنون به دست آمده، مراسم تشییع پیکر غلامرضا سلیمانی صبح فردا (سه‌شنبه) در حوزۀ هنری برگزار می‌شود. ۵۷۵۷ ... ادامه مطلب