نخستین نشست از مجموعه درس‌گفتارهایی درباره‌ جامی به «جامی، شاعری متفکر و جامع‌الاطراف» اختصاص دارد که با حضور اصغر دادبه در مرکز فرهنگی شهر کتاب واقع در خیابان شهید بهشتی، خیابان شهید احمد قصیر (بخارست)، نبش کوچه‌ سوم برگزار می‌شود و ورود برای علاقه‌مندان آزاد است. در این نشست دکتر دادبه نگاهی کلی به شخصیت علمی، فلسفی و هنری جامی دارد و روشن می‌سازد که جامی، جامع‌الاطراف است و با موفقیت به موضوعات مختلف پرداخته و آثاری ارزشمند پدید آورده است که می‌توان در باب هر موضوع جداگانه بحث کرد و نمونه‌هایی هم جهت تبیین موضوع به دست داد. عبدالرحمان جامی، ادیب، عارف و نامدارترین شاعر قرن نهم هجری است. جامی در روزگار سلطنت ابوالقاسم بابر به نوشتن پرداخت. در زمان سلطان سعید و ابوسعید گورکانی به ترتیب به سرودن دیوان اول و تالیف بعضی رسائل تصوف پرداخت و سایر مؤلفات خود را در زمان سلطان حسین بایقرا نوشت. جامی به روزگار خود دانشمندی بسیاردان و بی‌مانند بوده است. صرف نظر از آوازه‌ بلند او در شعر و شاعری، پایگاه او در نثر و عرفان نیز بلند است. او از محبوبیتی عام برخوردار بوده و از شبه‌قاره‌ هند تا آسیای .. ... ادامه مطلب

ژاله محمدعلی، خواهر این نویسنده گفت او ساعت ۲ بامداد جمعه (۲۴ شهریور) به وقت ایران از دنیا رفته است. محمد محمدعلی هفتم اردیبهشت ۱۳۲۷ در خیابان مولوی تهران به دنیا آمد. در سال ۱۳۴۴ و هنگامی که مشغول تحصیل در دبیرستان مروی بود علاوه بر نگارش چند نمایش‌نامه، سالنامه مروی را منتشر کرد. پس از اخذ دیپلم در سال ۱۳۴۹ به سربازی اعزام شد و در سپاه ترویج و آبادانی خدمت کرد. در همان دوران سربازی بود که طرح‌های اولیه داستان‌های درهٔ هندآباد گرگ داره و از ما بهتران شکل گرفت. در سال ۱۳۵۳ وارد دانشکده علوم سیاسی و اجتماعی شد و سپس با لیسانس علوم سیاسی و اجتماعی به استخدام سازمان بازنشستگی کشوری درآمد. محمدعلی از ۱۳۶۹ به وزارت فرهنگ و آموزش عالی منتقل و در مرکز اسناد و مدارک علمی کشور مشغول کار شد. در ۱۳۸۱ بازنشسته شد. نخستین کتابش را که مجموعه داستانی با نام «درهٔ هندآباد گرگ داره» بود در ۱۳۵۴ منتشر کرد و در آن به شیوه‌ای واقع‌گرایانه به زندگی فقرزده روستاییان پرداخت. محمدعلی یکی از اعضا و شرکت‌کنندگان جلسات داستان‌خوانی و داستان‌نویسی پنج‌شنبه‌ها با نظارت هوشنگ گلشیری بود. از سال ۱۳۵۹ تا ۱۳۶۱ سردب.. ... ادامه مطلب

زبانی که امروز، زبان رسمی فقط یک کشور در میانهٔ نقشه جهان است، زمانی، زبان ادبی و اداری بخشی عظیم از مردمان کرهٔ خاکی از جاوه و بنگال در شرق،تا بالکان و افریقیه در غرب بود. با این‌همه اقبال زبان‌ها فقط به ظرفیت و ظرافت آنها معطوف نیست و سیاست و اقتصاد، زبان‌ها را همچون سرزمین‌ها به شکوه یا افول می‌کشانَد. بیراه نیست اگر فرض کنیم در دویست‌سال قبل، اگر زوال و انحطاط حکومت‌های شرقی به جایگزینی زبان انگلیسی بر جای زبان فارسی در شبه‌قاره نینجامیده بود، امروز زبان فارسی با دو میلیارد گویِشوَر یا داننده، یکی از زبان‌های برتر سپهر ادبیات در جهان بود. آن گستردگی که روزی زبان فارسی داشت، به هزاران نسخهٔ خطی ناشناخته در کتابخانه‌های اقصی‌نقاط جهان انجامیده که حکم دریاهایی ناپیموده و معادنی مملو از جواهرات نامکشوف را دارند. همهٔ آنچه که از تاریخ ادبیات فارسی و متون این زبان می‌دانیم تنها کسری از کلیت عظیم و ناشناختهٔ آن است و هنوز صدها رساله و دیوان در گوشه و کنار پنهان مانده که حتی نام‌شان در هیچ فهرست مخطوطاتی مضبوط نیست. از جمله این ذخایر مغفول، صدها دیوان شعر فارسی از سخنوران سرزمین هند و مر.. ... ادامه مطلب