لیلا ضامنی : خانه موزه «شهریار» شاعر نامی پارسی گوی در تبریز به دلیل نشت رطوبت قرار است با تایید سازمان میراث فرهنگی استان آذربایجان شرقی و نظارت شهرداری منطقه ۸ کلانشهر تبریز مرمت و بازسازی شود؛ این خانه در تاریخ ۲۷ اسفند ۱۳۸۶ با شمارهٔ ثبت ۲۲۷۲۹ به‌عنوان یکی از آثار ملی ایران به ثبت رسیده‌است. استاد شهریار ۱۹ سال اخر زندگی خود را در این خانه سپری کرده است، پس از درگذشت این شاعر در سال ۱۳۶۷ شهرداری تبریز در سال ۱۳۷۰ این خانه را از فرزندان شهریار خریداری و از سال ۱۳۷۱ با عنوان «خانه موزه ادبی شهریار» کار خود را آغاز کرده است. «الناز زمانی» ، مسئول خانه موزه استاد شهریار درباره نشت رطوبت به بنای تاریخی خانه استاد شهریار شاعر پرآوازه تبریزی توضیح داد: «شهر تبریز، دیار مفاخر بزرگی همچون ستارخان، باقرخان، شهریار و پروین اعتصامی بوده و با توجه به تاریخ دیرینه خود، اولین‌های زیادی را به خود دیده است، که هرکدام از این خانه‌های قدیمی حرف های جالبی برای گفتن دارند و شما را با پیشینه مردم این مرز و بوم آشنا می‌کنند. پس اگر به تاریخ و بناهای سنتی علاقه مندیم، باید تمام تلاش خود را در جهت حفظ و نگ.. ... ادامه مطلب

این نویسندۀ آرژانتینی هرچند باور داشت فوتبال محبوب است اما در عین حال معتقد بود حماقت در این ورزش زیاد است. بورخس فوتبال را خسته‌کننده می‌دانست، چراکه امتیازهای مساوی در آن بسیار زیادند و او در مواجهۀ با این ورزش واکنشی چنین داشت: «من نمی‌توانم صدمات ساختگی را تحمل کنم». از منظر زیبایی‌شنایی، او فوتبال را «زشت» می‌پنداشت و معتقد بود که این ورزش «یکی از بزرگترین جنایات انگلیسی‌ها» است و ظاهراً حتی یکی از سخنرانی‌هایش را طوری برنامه‌ریزی کرد که عمداً با اولین بازی آرژانتین در جام جهانی ۱۹۷۸ همزمان شود. اما در حقیقت تنفر بورخس از این ورزش ناشی از چیزی بسیار نگران‌کننده‌تر از زیبایی‌شناسی بود. در واقع، مشکل او با فرهنگ هواداران این ورزش بود که به‌عقیدۀ بورخس به‌نوعی حمایت کورکورانۀ مردم از رهبران وحشتناک‌ترین جنبش‌های سیاسی قرن بیستم منجر می‌شد! نویسندۀ آثاری چون «تاریخچه‌ای از بی‌عدالتی و شرارت»، «سه روایت از یهودا» و «کتابخانه بابل» در طول زندگی خود شاهد ظهور عناصر فاشیسم، پرونیسم و حتی یهودستیزی در آرژانتین بود، بنابراین سوء ظن شدید نسبت به جنبش‌های سیاسی مردمی و فرهنگ توده‌ای - که ا.. ... ادامه مطلب